|
1. |
|
|
|
|
Κρατάει ακόμα,
της φυγής σου ο καπνός.
Ομίχλη που δε διάλυσε το φως.
Κρατούν ακόμα
και οι λέξεις που ’χες πει,
στον καπνό σου να χαράζουν διαδρομή.
Όποτε γυρεύω να σε βρω
ξυπνάω σ’ ένα όνειρο κακό,
και τον χρόνο μηδενίζω,
ναι, μπορώ.
Στον κόσμο τον φανταστικό,
σε νιώθω, είσαι πάλι εδώ.
Ό,τι έχω, για απόψε,
είν’ αυτό.
Οι δρόμοι αδειάζουν.
Το ξημέρωμα αργεί.
Πού να ’σαι απόψε που το στόμα αιμορραγεί;
Θέλω ν’ ακούσω
τη φωνή σου ν’ αντηχεί
μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κελί.
----
#1221#
Εξακρίβωση στοιχείων και τα γυαλιά μυωπίας στην τσέπη
Ό,τι ακούς να βλέπεις
Ό,τι μυρίζεις ν’ αγαπάς
Ό,τι αγγίζεις να φιλάς
Κι ο νους σου πάντα να αδρανεί
κι έπειτα να φτύνει αίμα στα πόδια των Θεών που τον προφύλαξαν από το πολυπόθητο λάθος
Μην ταξιδεύεις απόψε
Έλα να φυσήξεις τα κεριά που άναψες
Έλα να ακούσουμε τη μουσική από τα χείλη μας
Κι ύστερα… να δώσουμε στα πουλιά τις φωνές απ’ τις κραυγές μας
Μόνο μην κάνεις πίσω τώρα
Πίσω είναι ο ποταμός
Εκείνος που μας έφερε
Αυτός που θα μας πνίξει
Στα χείλη σου δεν είδα ρωγμές
Στη φωνή σου δεν άκουσα το χθες
Ίσως να ήμουνα λίγος τελικά
#1241#
Στις στάχτες καταφέρνεις να κάνεις την άνοιξη να ’ρθει
να περάσει σαν σίφουνας από τις χαραμάδες
και τη σκόνη να βάλει σε μπουλερίας ρυθμό
Από τα μάτια η γυαλάδα πάντα να δηλώνει προσμονή
Η ανάσα να μπλέκεται με τη γλώσσα, τα χείλη, τον ουρανίσκο
και να συλλαβίζει την αρχή και το τέλος μας
Δε μου φτάνει μια ζωή
Δε μου φτάνει το μελάνι όλου του κόσμου
Κι ας γυρίζω κάθε φορά στη νωπή στάχτη του φευγιού σου
|
|
2. |
|
|
|
|
Σκορπίσαμε σε δρόμους που κάποτε ενώθηκαν οι θλίψεις με τις χαρές
οι έρωτες με τις απώλειες
τα θέλω με τα όνειρά μας
Κάπου εκεί σε αυτή τη μικρή φωλιά του χρόνου, υπήρξε η ευτυχία
Ύστερα η «μάνα» έκανε το σπάσιμο
ξαναμοίρασε χαρτιά
έριξε τα ζάρια
και τα βλέμματα σκόρπισαν ξανά
----
#1218#
Τι νόημα έχει μια οργή ορφανή;
Μια φωνή δίχως φθόγγους;
Μια μελωδία δίχως παύσεις;
Νομίζεις όλα σε έναν κύκλο επαναλαμβάνονται, ματώνουν το λαιμό και τα χέρια
Σου δείχνουν, σε δείχνουν
Φοβούνται κι οι λέξεις να δραπετεύσουν απ’ τα χείλη μας
Τι να σου πω τώρα;
Κάθε νέα μέρα φυλακίζει νέες σιωπές
Κάθε σιωπή κρατάει κονιορτοποιημένες προσευχές άθεων
Και κάθε προσευχή βρίζει χυδαία την ανασφαλή ελπίδα
«Να μείνεις αυτό που είσαι»
«Μην με αφήσεις να πάψω να υπάρχω στις διαδρομές των αινιγματικών ημερών.
Η λύση για σένα ήταν πάντα απλή»
Υποσχέσεις που ξεχάστηκαν μετά την επικύρωση
Στιγμές που πέτρωσαν και γίνηκαν χίλια κομμάτια την επόμενη νύχτα ικανοποίησης
Ποίηση στα όρια της ψηφιοποίησης ενός αρχειακού επιλόγου
Πιο πολύ με τρόμαξες εσύ
|
|
3. |
|
|
|
|
Μες στη νύχτα που τώρα
περπατάω αργά,
ψάχνοντας μιαν ανάσα
ν’ αλαφρύνει η καρδιά.
Συναντάω εμένα
να μιλάω δυνατά,
και στο φόβο του τώρα
να μαζεύω πανιά.
Κι έτσι δε θέλω να σαλπάρω
δίχως μαζί μου να σε πάρω,
κι ας το ξέρω πως ξεμπάρκαρα εγώ.
Κι όλα τα λάθη που έχω κάνει
στης καρδιάς σου το λιμάνι,
μοιάζουν όνειρο κακό.
Μες στη νύχτα που τώρα
περπατώ σαν σκιά,
δίχως φως μες στα μάτια,
δίχως μάτια στη φωτιά.
Ζωγραφίζω το χρόνο,
κάθε «τακ» που κυλά,
και στου χθες μου το «έλα»
ναυαγώ την ερημιά.
----
#1229#
Σαν κύμα παλεύω να βγω στον θόρυβο του ανοιχτού πελάγου
μα το ρεύμα με σκάει μανιασμένα στα βράχια
Διαμελίζομαι
Χάνω την ύπαρξή μου
Λιγοστεύω
Στις σταγόνες που σκορπούν αντανακλώ τα μάτια σου
Ας μείνω για πάντα εδώ
με τις πληγές μου να απαλύνω τις δικές σου
#1240#
Ναυάγησαν οι τελευταίες μας κουβέντες
Σαν ένα μπουκάλι γεμισμένο κάθε λογής πολύτιμα πετράδια
έφτασε στον πάτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα
Γίνηκε κομμάτια
Σκατά ρε φίλε
Χίλια κομμάτια
Τώρα πια, τα πέλματα ματώνουν
Σκορπίστηκαν οι μνήμες
Ρεύματα, κύματα
σάρκες και πέτσες ξεφτισμένες
Τόσο αίμα, κι η θάλασσα ακόμα γαλάζια
Επιμένει στον ανούσιο κυματισμό της
στον ανίερο καυτηριασμό της
Από ακρωτηριασμούς, τι ξέρεις;
|
|
4. |
|
|
|
|
Βουλιάζοντας αργά
σε μια πόλη που σου μοιάζει,
καθώς παίρνει και χαράζει,
θα ’ν’ τα μάτια μου υγρά.
Τι κι αν όλα όσα είπες
τα κρατάω πάντα σφιχτά,
δεν αντέχω ειλικρινά
να μετρήσω κι άλλες ήττες.
Στης καρδιάς σου τα κανάλια δεν μπορώ
να βαδίσω σαν Χριστός προς το μαρτύριο.
Κι όσα όνειρα μαζί μου κουβαλώ
να τα κάψω την αυγή στο καθαρτήριο.
Γυρίζω στην αρχή
μαζί μου να σε πάρω.
Σου ζητάω ένα τσιγάρο,
μα ο καπνός σου είχε βραχεί.
----
#1202#
Λείπεις
Λείπω
Χαθήκαμε σε μια μουντή καθημερινότητα
Παραιτηθήκαμε
Βιαστήκαμε
Επηρεασμένοι
Παρασυρμένοι
Δυο ξεφτιλισμένοι εραστές
Ένα τίποτα επί γης
Δεν μας αξίζει τίποτα
Το μαύρο, αυτό μονάχα
Σ’ αγαπώ
#1242#
Στην καύτρα απ’ το τσιγάρο κάνω μια ευχή
Έτσι κατά πως πέφτει
Λίγο πριν σβήσει για πάντα
Λίγο πριν αγγίξει το έδαφος
Τα αστέρια άλλωστε δεν προλαβαίνεις να τα δεις
Ώσπου να καταλάβεις, να τα δεις, να τα ψηλαφίσεις
θάβονται για πάντα στο άπειρο του σύμπαντος
Και το μυαλό μου είναι πεπερασμένο ακόμα
|
|
5. |
|
|
|
|
Ξημερώματα πια
μα τα φώτα ανοιχτά,
σαν τη φλόγα που κρύβεις στα στήθια.
Αντηχεί στο κενό
της φωνής η ηχώ,
και κουφαίνει την μόνη ελπίδα.
Μοναξιά του παντός
σταγονίτσα με φως,
που ουράνιο τόξο χαράζει.
Σιωπηλή ιαχή
σε αρένα αδειανή,
που θα πέσεις νεκρός απ’ αγάπη.
Στο μυαλό σου κρυφά
τρόμο ξαναγεννά,
ένα όνειρο που σε ξυπνά.
Σε στοιχειώνει για δες
μια ιστορία του χθες,
που για πάντα θα την προσκυνάς.
Ξημερώνει ξανά
και τα μάτια κλειστά,
που θυμάσαι ακόμα στενάζεις.
Σε γαλάζια νερά
μα χωρίς τα κουπιά,
ξεχασμένος σε πέλαγο μοιάζεις.
----
#1171#
Κάποτε τα μάτια σου χαμογελούσαν
άστραφταν στο άκουσμα μιας φάλτσας νότας μου
Τα βλέφαρά σου σίγησαν πια
Οι νότες μου έπαψαν και το μόνο που ακούγεται τα βράδια
είναι το αεράκι που αδύναμα μου χτυπά τα παντζούρια
Κάποτε, μπορούσα να σε κοιτάζω οποιαδήποτε στιγμή, να σε γεύομαι, να σ' αγκαλιάζω
Τώρα, η θύελλα πήρε τα μάτια σου δυτικά
κι εγώ έμεινα να κοιτάζω το χαμόγελό τους σε στιγμιότυπα που χάραξε το φως
Δεν μας μέτρησα καλά φαίνεται
κι έμεινα μετεξεταστέος για άλλη μια χρονιά
Συγνώμη που μόνο σ' αγάπησα
|
|
6. |
|
|
|
|
Στη ρότα απ’ τα κύματα
που χάραξες πορεία,
βρέθηκα να πνίγομαι
σε σκέψεων τρικυμία.
Βασάνισα το είναι μου
να στύψει την αλήθεια,
μα ο χυμός που μου ‘δωσε,
ούρλιαζε από συνήθεια.
Δεν ήξερα, δεν έμαθα,
δε θέλω να θυμάμαι,
τις ερημιές της αγκαλιάς,
τα blues που προσπερνάνε.
Τις ώρες που κυλούν αργά
τα μάτια προτού κλείσουν,
τ’ άγριο σκυλί που αλυχτά
σαν μόνο του τ’ αφήσουν.
Κάθε βαρκάκι εγωισμού
που κουβαλάει τα λάθη,
μοιάζει με φως αστερισμού
που καίει την «Ιθάκη».
Μοιάζει με ήχο κεραυνού,
βροντή μέσα στη νύχτα,
και ψιλοβρόχι που έπεσε
την τελευταία νύχτα.
----
#1188#
Μας βυθίζει και μας ξαναγεννά
Τραβάει τα μικρά, τα ελαφριά, τα ασήμαντα
Ας περπατήσουμε στην ακτή που κάθε τόσο ο παφλασμός εκτονώνει την οργή
Ας μιλήσουμε απόψε για λάθη
Ακολουθεί το δρόμο
Το νερό «σπάει», να προφτάσει… να σβήσει, να ξυπνήσει
Μη μου μιλάς για φωτιές, αναζωπυρώνουν
Μη μου μιλάς για όνειρα, τα ξέρω
Οι σειρήνες… στο κατάρτι δεμένες
Άφησες παράθυρο ανοιχτό, μα τα αυτιά σου έχεις κλείσει
Να τρέχει ξοπίσω σου το κύμα, να σε προλάβει
Στα βράχια να σφυρά ο άνεμος
|
|
7. |
|
|
|
|
Στα χρώματα της φυγής παλεύω να αποτυπώσω τις εκφράσεις
Με μαύρο μελάνι να τονίσω τα σωστά
Με μαύρο μελάνι να φωτίσω όσα γράφαμε στα τετράδια χρόνια πριν
Να με διαψεύσω
Να με ξεφτιλίσω
Μέσα από την οδύνη βρίσκεις ξανά τον εαυτό σου
Πότε τον χάνεις άραγε;
Κι αν για πάντα ήσουν «εσύ»;
Αν για εκείνα τα λεπτά συλλογίστηκες τον εγωισμό και ύστερα βούτηξες στο άδειο πηγάδι;
Ο αντίλαλος απαντάει στους ψιθύρους του μυαλού
Δειλιάζει κι απόψε η καρδιά
----
#1232#
Κουράστηκα να ανοίγω εισαγωγικά στα αισθήματα
σαν να επρόκειτο να μπουν σε κάποιο κυριλέ εστιατόριο
Τα αισθήματα οφείλουν να σκιστούν σαν αποτυχημένα ποιήματα
και να μας πάρουν μαζί τους ως το θάνατο
#1237#
Στην ησυχία μιας τυφλής στροφής θα αφήσω τα λόγια σου
Να μην τα δει οδηγός κανείς
Παρά πέντε στον γκρεμό να σκορπίσουν σε πεύκα, κυπαρίσσια και θάμνους
Μείνε εδώ…
Σε μια πλατεία αδειανή
σε μια σιωπή γεμάτη
Μείνε εδώ…
Στα ξύλα τα καμένα
στα φύλλα της αποσύνθεσης που σφύζουν ζωή
Η λογική δραπέτευσε
έδωσε οξυγόνο στη φλόγα
Μα τα μουσκεμένα δεν καίγονται ποτέ
|
|
8. |
|
|
|
|
Δυο στίχοι που έγραψα για σένα
μου κρατούνε συντροφιά,
τα μάτια να μη λησμονήσουν
όσα είδαμ' αγκαλιά.
Στα σοκάκια τριγυρνάω,
εκεί που βγαίναμε μαζί,
κι όταν πάνω σου τρακάρω,
ο ήλιος φέρνει την αυγή.
Γιατί μ' αφήνεις και πονάω;
Μόνος φοβάμαι τη βροχή,
κι όλο μονάχος μου μιλάω
μήπως μ' ακούσεις και φανείς.
Ξέρω, δεν ήμουνα για σένα.
Ξέρω, μαζί του είν' αλλιώς.
Μα όσες δύσεις κι αν περάσουν,
μου χρωστάς μι' ανατολή.
----
#1223 / 1224#
Στέκομαι ξανά σε κρεβάτια ξέστρωτα, ξάγρυπνος
Στα χαμένα μου βήματα βουλιάζω
Συλλογιέμαι;
Αρνιέμαι;
Βουβές απαντήσεις
Σωπαίνω και κουρνιάζω στα ίχνη που ήταν μεγαλύτερά μου
Κάθε μέρα ένας νέος απολογισμός
Πίσω εκεί που ξεκινά το ταξίδι μας
Κάθε μέρα ένα νέο κουρνιαχτό
Φορώ τα ρούχα μου τα ξεσκισμένα
«Θα αντανακλάς το φως που πήρες», μου είπαν
Μα το κράτησα μέσα μου
Φοράς το πιο όμορφο χαμόγελό σου
Με προσπερνάς και λυγίζω τα γόνατα
Να σπάσω
Ναι, συλλογιέμαι
Δε σ’ αρνιέμαι
Κι αν κάποτε σιώπησα, μην σφραγίσουμε βιβλία
Αναρωτιέμαι ακόμα για το φάρο που μ’ έριξε στα βράχια
Διαβάζω ακόμα διαθήκες χρέωσης
Ξέχασα να μοιράζομαι
Ξέχασα να μιλώ
Τώρα… φτύνω μονάχα σκόρπιες λέξεις
Οι νύχτες δικάζουν ακόμα τις αγκαλιές μας
Έλα να μου μάθεις ξανά, πώς συλλαβίζονται τα αισθήματα
|
|
9. |
|
|
|
|
Λουλούδια που δε μάδησες
στης άμμου το χρυσάφι,
να ευωδιάζουν τ’ άφησες
στης πόλης το σαράκι.
Στα κύματα θα πάλλεσαι,
στης άνοιξης το ψέμα,
χωρίς λεπτό να βιάζεσαι,
με έρωτα στο βλέμμα.
Κάτσε να ξημερώσει,
κόσμος που ‘χει ερημώσει
μοιάζει αυτός ο νους,
απ’ όταν έπαψες ν’ ακούς.
Κάτσε κι η νύχτα φεύγει,
πάντα κάτι θα μένει,
όλες σου οι στιγμές
που μου γεμίσανε το χθες.
Τα χρώματα να σβήνουνε
σαν τριγυρνούν χαμένα,
σε μια παλέτα να ζητούν
εκείνο σου το βλέμμα.
Βασίλεψε ο ήλιος σου
κι η άνοιξη περνάει,
μα δεν περνάει ο ήχος σου,
η ζέστη σου με σπάει.
Κάτσε να ξημερώσει,
κόσμος που ‘χει ερημώσει
μοιάζει αυτός ο νους,
απ’ όταν έπαψες ν’ ακούς.
Κάτσε κι η νύχτα φεύγει,
πάντα κάτι θα μένει,
όλες σου οι στιγμές
που μου γεμίσανε το χθες.
----
#1211#
Κι αν αυτό που δε με αφήνει ν’ ανασάνω πετρώσει, ριζώσει;
Κι αν τα φώτα που μου έδειχναν το δρόμο με καθρέφτες
με διαθλαστικούς καθρέφτες είχαν σβήσει στις βροχές των περασμένων αιώνων;
Κι ό,τι κρατούσα δώρο στα χέρια
γινόταν μια πρόταση στα χείλη μου που κόλλησαν απ’ την πηγή που δεν ήπιαν;
Κι ό,τι σου έδειχνα με το δάχτυλο, το ’κανα πίνακα νωπό;
Κι ό,τι ψιθύρισα ακουγόταν σαν από σκηνή σε συναυλία;
Τότε;
Θα σ’ αγαπούσα παραπάνω;
#1238#
Προσπαθώ να κάνω τα βήματα τα πρώτα, ξανά
Μα δεν θυμάμαι πια πώς μπουσουλάνε
Σε μια προσπάθεια οπισθοχωρητικού μέλλοντος
μπήγω τα νύχια σου βαθιά στη σάρκα της αμαρτίας σου
Τα φιλιά πάντα προδίδουν, λες
Αυτό δε θα αλλάξει τίποτα, με διαβεβαιώνεις και χάνεσαι αχόρταγα στα χάδια μου
Η ασφάλεια της τελευταίας πράξης που απασφάλισε το μέλλον σου
Κι ύστερα το τερμάτισε σε έναν τοίχο
Μια λέξη εδώ και μια πιο ’κει
Μια εικόνα στην άκρη
Μια φωτιά; Πουθενά;!
|
|
10. |
|
|
|
|
Σε θυμάμαι που γελούσες
τις νύχτες μας.
Στη δική μου αγκαλιά
κούρνιαζες με σιγουριά.
Τώρα οι δρόμοι πίσω κλείνουνε
κι εσύ δε με κοιτάς.
Θολώνουν τα μηνύματα
που αφήνεις σαν περνάς.
Και η νύχτα σ' αγκαλιάζει.
Κι όσα είπαμε παλιά,
στάχτες στο βοριά.
Με μια μνήμη φονική,
και φωνή που αιμορραγεί,
«οι νύχτες είν' αλλιώς
στην άκρη του κόσμου».
Κι όταν ήρθες να με πείσεις
πως τα πράγματα είν' αλλιώς,
το μυαλό μου τριγυρνούσε
σε θαλάμους δίχως φως.
Δεν υπάρχει μέρα να κυλά
χωρίς τη μυρωδιά σου,
και τα μάτια όταν κλείνουν
βρίσκομαι ξανά κοντά σου.
Και η νύχτα σ' αγκαλιάζει.
Κι όσα είπαμε παλιά,
στάχτες στο βοριά.
Με μια μνήμη φονική,
και φωνή που αιμορραγεί,
«οι νύχτες είν' αλλιώς
στην άκρη του κόσμου».
----
#1191#
Φιγούρες περνούν κι αφήνουν χρώματα, μόνο χρώματα
Η σιωπή κυριαρχεί
Μέσα στο σκοτεινό θάλαμο νιώθει τη μέρα να αλλάζει
Τα βήματά σου στο σαλόνι δε θυμίζουν παρόν
Το βλέμμα σου κενό
Προσπαθεί να γεμίσει από τη θλίψη μου
Επόμενη στάση… ξανά σιωπή
Κι εσύ σε μια διασταύρωση στέκεις να αλλάξεις συρμό
Καθρεφτίζεσαι στα τζάμια
ύστερα χάνεσαι στη σήραγγα
Θες να δεις κι εσύ φιγούρες να αφήνουν χρώματα
Πίνακας αφηρημένος
Φωτογραφία μακράς έκθεσης
Θα σε περιμένω στο τέρμα
Σταθερό υποκείμενο μιας πρότασης χωρίς αντικείμενο
Κι αν δεν κατέβεις ποτέ;
#1239#
Μονάχα το peak στα εγκεφαλογραφήματα να εξηγήσουμε
Άφησε τις παύσεις μου ήσυχες
Δεν είναι ο ύπνος, που μου λείπει
Δεν είναι η παραίσθηση η ελπίδα μου
Είναι ο σκοπός μου που αστόχησε
και πια φαλτσάρει στα εγερτήρια της κόλασης
Είναι που όλα σβουρίζουν στο κεφάλι μου με μηδενική τριβή
Είναι που η σιωπή των άλλων αποκτά μια ηδονική τελετουργία
μπροστά σε ένα σου μόνο σημείο στίξης
Κι εγώ παραμένω, αποσιωπητικά…
|
This album is a musicalization of part of the poetry collection #1158# by Giorgos Kavvadias, released in 2019 by Entypois Publications. The songs/poems from 1236 to 1242 were written after the initial release of the poetry collection, and are included in the second edition only.
This album will also be available on vinyl, for limited pieces, around the end of October 2023.
